| | | | | | |
|
پیر از دل دردمند برخاست |
|
اشتر طلبید و محمل آراست |
|
|
از اهل قبیله مهتری چند |
|
گشتند بهم ز خویش پیوند |
|
|
رفتند ز بهر خواستاری |
|
در حلهی لعبت حصاری |
|
|
آمد پدرش به مردی پیش |
|
ز اندازه نمود مردی بیش |
|
|
از راه کرم، به رسم تازی |
|
بنشست به میهمان نوازی |
|
|
خوانی بکشید مهترانه |
|
پر نعمت و نزل خسروانه |
|
|
چون سفره ز پیش بر گرفتند |
|
عیشی به نشاط در گرفتند |
|
|
با یکدگر از طریق کاری |
|
میرفت سخن ز هر شماری |
|
|
هر جعبه چو تیر خود برانداخت |
|
جویای غرض سخن برانداخت |
|
|
کایزد چو بنای دهر پرداخت |
|
هر طایفه جفت جفت در ساخت |
|
|
زین رو همه را به زندگانی |
|
از جفت گریز نیست دانی |
|
|
چون هست چنین امیدواریم |
|
کامید خود از درت براریم |
|
|
ناسفته درت که زخزینه است |
|
ما ورد صفا در آبگینه است |
|
|
گویی به زبان خود، که بی گفت، |
|
با گوهر پاک ما شود جفت |
|
|
قیس هنری که در زمانه |
|
هست از همگی هنر یگانه |
|
|
گر سینه به مهر او کنی گرم |
|
دامادی او نباردت شرم! |
|
|
این فصه چو کرد میزبان گوش |
|
از بس خجلی، بماند خاموش |
|
|
بر خود قدری چو مار پیچید |
|
وانگه به جواب در بسیجید |
|
|
گفتا: چه کنم که میهمانی! |
|
ور نه کنم آن سزا که دانی |
|
|
هر نکته کز آن کسی برنجد |
|
رنجیده شود کسی که سنجد |
|
|
تیری که نه بر هدف گراید |
|
آن به که ز جعبه بر نیاید |
|
|
شخصی که، ز نفس نا سرانجام |
|
ما را به قبیله کرد بد نام |
|
|
دیوانه و مست و لاابالی |
|
وز مردمی زمانه خالی |
|
|
از بی ننگی فتاده در ننگ |
|
وز بی سنگی بخوردن سنگ |
|
|
خلق از خبرش به کوچه و در |
|
انگشت به گوش و دست بر سر |
|
|
زین گونه حریف ناخردمند، |
|
در خورد کجا بود به پیوند؟ |
|
|
خود گیر که ما، به دست پیشی |
|
جستیم رضای تو به خویشی |
|
|
آشفته، که حال خود نداند، |
|
تیمار عروس کی تواند! |
|
|
بروی چو کفایتش بسی نیست |
|
نیروی تعهد کسی نیست |
|
|
باشد چو زنی ستون خانه |
|
ناخفته به اندرون خانه |
|
|
مرغی که شتر شدست نامش |
|
با رست چو نام ناتمامش |
|
|
مردانه توانش نام کردن |
|
کاو بار کسی کشد به گردن |
|
|
به گر ننهی به پردهای روی |
|
کش غم تو خوری و او بود شوی |
|
|
وانگه، به خدایی خداوند، |
|
از صدق عقیده، خورد سوگند |
|
|
کاین در نشود گشاده تا دیر |
|
کار، ارز زبان، شود به شمشیر! |
|
|
جویندهی لعبتی چو خورشید، |
|
شد باز به سوی خانه، نومید |
|
|
آهسته به گوش پیر زن گفت: |
|
کاین سوخته طاق ماند ازان جفت |
|
|
کم، خازن آن خزینهی سیم، |
|
از آهن تیز ، میکند بیم |
|
|
گر کار فتد به زور بازو |
|
زین سوی سبک بود ترازو |
|
|
آن چاره که نی به بازوی ماست |
|
ز اقبال قوی تری شود راست |
|
|
نتوان ستدن، ز پنجه ور، رخت |
|
الا که، به زور بازوی سخت |
|