| | | | | | |
|
چون بر سر چرخ لاجوردی |
|
خورشید نهاد رو به زردی |
|
|
معشوقهی آفتاب پایه |
|
برداشت ز فرق دوست سایه |
|
|
بر عزم شدن ز جای بر خاست |
|
عذری به هزار لطف درخواست |
|
|
او در سخن و رفیق خاموش |
|
تا پاک دلش ببرده از هوش |
|
|
حیرت زده مهر بر دهانش |
|
تب لرزه گرفته استخوانش |
|
|
دانست مسافر خردمند |
|
کو را چه شکنجه شد زبان بند |
|
|
اندیشهی او خطاب پنداشت |
|
خاموشی او جواب پنداشت |
|
|
لختی کف پای پر ز خارش |
|
بوسید و گرفت در کنارش |
|
|
پس محمل ناقه جست در بست |
|
بگشاد عقال و تنگ بر بست |
|
|
شد بر شتر و زمام بسپرد |
|
شاهین برسید و کبک را برد |
|
|
میرفت و دو چشم خون فشانتر |
|
خونابهی چشم زو روانتر |
|
|
چون ماه به برج خویشتن شد |
|
وان سرو رونده در چمن شد |
|
|
در گوشهی غم نشست مهجور |
|
تن از دل و دل ز خرمی دور |
|
|
با شب ز رفیق راز میگفت |
|
نامش میگفت و باز میگفت |
|
|
چون خسته شد از دل سیه روز |
|
گفت این غزل از درون پر سوز |
|