| | | | | | |
|
چون ماند پریوش حصاری |
|
در حجرهی غم به سوگواری |
|
|
قیس از هوس جمال دلبند |
|
در درس ادب دوید یک چند |
|
|
در گوشهی صحن و کنج دیوار |
|
میکرد سرود عشق تکرار |
|
|
بی صرفه همی شتافت چون کور |
|
بی رشته همی ننید چون مور |
|
|
آهی به جگر فرود میخورد |
|
و الماس به سینه خرد میکرد |
|
|
زین گونه به چارهای که دانست |
|
میکرد شکیب تاتوانست |
|
|
چون سیل غمش رسید بر فرق |
|
از پرده برون فتاد چون برق |
|
|
بیرون شد و کرد پیرهن چاک |
|
و افگند به تارک از زمین خاک |
|
|
گریان به زمین فتاد بی تاب |
|
بر خاک، مراغه کرد چون آب |
|
|
برداشت ز خانه راه صحرا |
|
چون خضر نمود میل خضرا |
|
|
میرفت چو باد کوه بر کوه |
|
خلقی ز پسش دوان به انبوه |
|
|
هر کس ز لطافت جوانیش |
|
میخورد، فسوس زندگانیش |
|
|
اینش ز درونه پند میداد |
|
وانش به جفا گزند میداد |
|
|
طفلان به نظاره سنگ در دست |
|
اینش ز دو آن شکست و آن خست |
|
|
با این شغبی که در گذر بود |
|
دیوانه ز خویش بی خبر بود |
|
|
میراند ز آب و دیده رودی |
|
میگفت، چو بیدلان، سرودی |
|
|
میزد ز درون جان دم سرد |
|
زان باد چو ریگ رقص میکرد |
|
|
چون گشت یقین که مرد دل ریش |
|
دارد سفری دراز در پیش |
|
|
زین غم همه در گداز گشتند |
|
گریان به قبیله باز گشتند |
|
|
رازش به زمانه عام کردند |
|
مجنون زمانش نام کردند |
|
|
بردند خبر ز روزگارش |
|
سوی پدر بزرگوارش |
|
|
کان رو که تو میفشاندیش گرد |
|
ز آسیب زمانه لطمهای خورد |
|
|
گر در پی او شوی به پرواز |
|
باشد که هنوز یابیش باز |
|
|
پیر از خبری چنان جگر دوز |
|
زد نعرهی از درون پر سوز |
|
|
خون از جگر دریده میریخت |
|
نی نی که جگر ز دیده میریخت |
|
|
هر جا جگرش به چشم تر بود |
|
کش دل سوی گوشه جگر بود |
|
|
از دم همه خون جگر همی کرد |
|
و ز بی جگری جگر همی خورد |
|
|
اشکش به جگر نمک نه کم داشت |
|
گویی نمک و جگر بهم داشت |
|
|
وان مادر دردمند پر جوش |
|
کان قصه شنید گشت بی هوش |
|
|
غلطید به خاک تیره مویان |
|
آن گمشده را به خاک جویان |
|
|
موی از دل ناامید میکند |
|
پیچه ز سر سپید میکند |
|
|
بیچاره پدر دوید بیرون |
|
همراه سرشک و همدمش خون |
|
|
میرفت ز سوز دل شتابان |
|
فریاد کنان بهر بیابان |
|
|
چون گشت بسی به دشت و کهسار |
|
از کوه شنید نالهی زار |
|
|
اندر پی آن ترانه زد گام |
|
افگنده ز اشک، باده در جام |
|
|
دریافت حریف را چو مستان |
|
با زمزمهی هزار دستان |
|
|
میگفت دران فراق خون ریز |
|
با خود غزلی جراحت انگیز |
|
|
چون چشم پدر فتاد بروی |
|
شد سست ز سختی غمش پی |
|
|
چون سوختگان دوید سویش |
|
بنشست به گریه پیش رویش |
|
|
دیدش چو چراغ مرده بینور |
|
دور از من و تو، ز خویشتن دور |
|
|
چون روی پدر بدید فرزند |
|
لختی دل پاره یافت پیوند |
|
|
خم کرد تن ستم رسیده |
|
مالید به پای پیر دیده |
|
|
پیر، از جگر کباب گشته |
|
رخ شست، به خون آب گشته |
|
|
بگریست برو به خسته جانی |
|
بوسید سرش به مهربانی |
|
|
میسوخت به زاری از گزندش |
|
میداد ز سوز سینه پندش: |
|
|
کای شمع دل و چراغ دیده |
|
وی میوهی جان و باغ دیده |
|
|
با آن خردی که داشت رایت، |
|
چون در وحل اوفتاد پایت؟ |
|
|
درد که نهاد بر تو این بار؟ |
|
سودای که کرد با تو این کار؟ |
|
|
باد که وزید بر چراغت؟ |
|
آه که به سینه کرد داغت؟ |
|
|
بودم به گمان که گاه پیری |
|
مونس شوی ام به دستگیری |
|
|
رو در که کنم که در چنین سوز؟ |
|
روزی به شب آرم اندرین روز |
|
|
دریاب که عمر بر سر آمد |
|
طوفان اجل به سر درامد |
|
|
پیری هوس جوانیم برد |
|
مرگ آمد و زندگانیم برد |
|
|
چندین نه بس است تخلی دهر؟ |
|
دیگر، چه کنی تو عیش من زهر؟ |
|
|
آتش که به شعله خوی دارد، |
|
روغن زدنش چه روی دارد؟ |
|
|
من خود ز زمانه پا براهم، |
|
تو رشته چه میبری به چاهم؟ |
|
|
تنگست دلم، مپوی چندین |
|
دل تنگی من مجوی چندین |
|
|
ای جان پدر، به خانه باز آی |
|
وی مرغ، به آشیانه باز آی |
|
|
بشتاب که نادرین غم آباد |
|
پیش از اجلم رسی به فریاد |
|
|
زین پس که بجستنم شتابی |
|
جوئیم بسی، ولی نیابی |
|
|
وان مادر تو که در نقابست |
|
او هم ز غمت چو من خرابست |
|
|
زان پیش که دیده را کند پیش، |
|
محروم مدارش از رخ خویش |
|
|
ماییم دو تیره روز بی کس |
|
یک دیده به چشم ما تویی، بس |
|
|
مپسند که از جمال تو دور |
|
بی دیده شویم و بلکه بی نور |
|
|
آخر پدر توام، نه اغیار |
|
بیگانه مشو چنین به یک بار |
|
|
بیمار اگر چه دردناکست |
|
بیمار پرست در هلاکست |
|
|
ز آنجا که یکیست خون و پیوند |
|
مرگ پدرست رنج فرزند |
|
|
ز آنجا که یکیست خون و پیوند |
|
مرگ پدرست رنج فرزند |
|
|
ز آزردن دست و پا توان زیست، |
|
ز آزار جگر توان زیست؟ |
|
|
این جای نه جای تست، برخیز |
|
وین کار نه کار تست، بگریز |
|
|
گیرم که به غم زبون توان بود، |
|
بی خانه و جای، چون توان بود؟ |
|
|
گر زان منی، از آن من باش |
|
ور نه به مراد خویشتن باش |
|
|
هر چند که عشق جمله در دست |
|
نیر و شکن صلاح مردست |
|
|
مرد ار چه به سوزدش، همه تن |
|
دودی ندهد، برون ز روزن |
|
|
مسپار بدست دیو تن را |
|
گرد آر عنان خویشتن را |
|
|
زین غم همه گر مراد یارست |
|
غم هیچ مخور که در کنارست |
|
|
گر برمهی آسمان نهی هوش |
|
کوشم که رسانمت در آغوش |
|
|
آن مه که دلت ازو خرابست |
|
لیلیست نه آخر آفتابست |
|
|
ننشینم تا به چاره و رای |
|
با او ننشانمت به یک جای |
|
|
لیکن نکنی چو دیو را بند |
|
دیوانه نشد سزای پیوند |
|
|
این دیو دلی رها کن از خوی |
|
مردم شو و راه مردمی جوی |
|
|
تا بود که ز عون بخت پر نور |
|
هم خوابه شود فرشته با حور! |
|
|
مجنون چو نوید کام بشنود |
|
بنشست ز مغزش اندکی دود |
|
|
با پیر به شرم گفت گریان |
|
کای ز آتش من دل تو بریان |
|
|
از من به من آنچه یک گزندست |
|
دانم که ترا هزار چندست |
|
|
لیکن چکنم، که نفس خود کام |
|
از حیله و دم نمیشود رام |
|
|
خوگیر، که از بلا گریزم، |
|
از بند قضا کجا گریزم؟ |
|
|
بی چاره وجود سست تدبیر |
|
مرغیست به ریسمان تقدیر |
|
|
آن روز که بودم از غم آزاد |
|
میبود برای خود دلم شاد |
|
|
و اکنون که نه بر فرار خویشم |
|
این هم نه باختیار خویشم |
|
|
پروانهی شمع را که فرمود |
|
کاو از تن خود برآورد دود؟ |
|
|
آنک آفت آسمان نداند |
|
داند چو دران شکنجه ماند |
|
|
گر کار به دست خویش بودی |
|
کار همه خلق پیش بودی |
|
|
چون نیست ز مردم آنچه زاید |
|
تسلیم شدم بهر چه آید |
|
|
تا یاری جان به قالبم هست |
|
جان بدهم و یارندهم از دست |
|
|
با همسر او شوم چو افسر |
|
یا در سر کار او کنم سر |
|
|
های ای پدر من و سر من |
|
من گوهر تو تو افسر من |
|
|
زین گونه که بهر من دویدی |
|
آزرده شدی و رنج دیدی |
|
|
غم خوارگیم فگندت از زیست |
|
ور تو نخوری غم، دگر کیست؟ |
|
|
زین غم چو مرا قرار بر تست |
|
غم زان منست و بار بر تست |
|
|
درد دل خسته را دوا کن |
|
وان وعده که کردهای وفا کن! |
|
|
پذرفت پدر که سخت کوشد |
|
کالا خرد و درم فروشد |
|
|
آن چاره کند که تا تواند |
|
دیوانه به ماه نور ساند |
|
|
مجنون به وثیقتی چنان چست |
|
شد با پدر و رضای او جست |
|
|
با هم دو ستم کش زمانه |
|
رفتند ز دشت سوی خانه |
|