| | | | | | |
|
گوینده چنین فگند بنیاد |
|
کان لحظه کزان غریب ناشاد |
|
|
معشوق عزیز، روی بنهفت |
|
آن کشته به خواب بی خودی خفت |
|
|
از زندگیش نبود اساسی |
|
تا از شب تیره رفت پاسی |
|
|
چون باز آمد رمیده را هوش |
|
افتاد، درونه، باز در جوش |
|
|
آن سایهی آفتاب گشته |
|
رو شسته به خون آب گشته |
|
|
میکند، به صد شکنجه، جانی |
|
میزد، به هزار غم فغانی |
|
|
نی مرده نه زنده بود تا روز |
|
چون نم زده مشعلی گهی سوز |
|
|
چون، مرغ سحر، شد ارغنوان ساز |
|
از موذن کو، برآمد آواز |
|
|
آن خانه فروش کیسه پرداز |
|
آمد قدری به خویشتن باز |
|
|
افتان خیزان ز جای برخاست |
|
بگشاد دو دیده در چپ و راست |
|
|
زان زخم که در جگر رسیدش |
|
خون از ره دیده میدویدش |
|
|
لختی چو ز بیدلی فغان کرد |
|
آهنگ نشید عاشقان کرد |
|
|
از ناوک سینه سنگ میسفت |
|
وین زمزمهی فراق میگفت: |
|