| | | | | | |
|
گویند که، در عرب، جوانی |
|
بودست ز نسبت شبانی |
|
|
بختش چو به اوج رهبری داشت |
|
همت به فلک برابری داشت |
|
|
زان پیشه کز اصل کار بودش |
|
اقبال رهی دگر نمودش |
|
|
زان شیردلی که داشت با خویش |
|
آلوده نشد به چربی میش |
|
|
رفتی پدرش چو مستمندان |
|
دنبال چرای گوسپندان |
|
|
او سبق امید کرده پر کار |
|
در درس ادب شدی به تکرار |
|
|
چون حرف قلم درست کردی |
|
دامن به سلاح چست کردی |
|
|
تا یافت از آن هنر پرستی |
|
در هر دو هنر تمام دستی |
|
|
روزی پدرش به پرده در گفت: |
|
کای جان تو گشته با خرد جفت |
|
|
نو شد چو شکوفهی جوانی |
|
از جفت گریز نیست دانی |
|
|
گر فرمایی ز همسری چند |
|
خواهیم بتی، سزای پیوند؟ |
|
|
گفتا که: چو کردنی است کاری |
|
جفت از نسب خلیفه باری |
|
|
گفتش پدر: ای سلیم خود رای |
|
ز اندازهی خود برون منه پای |
|
|
گیرم که دهندت آنچه دل خواست |
|
بی خواسته، کار چون شود راست؟ |
|
|
نقد سری و سواریت کو؟ |
|
و اسباب عروس داریت کو؟ |
|
|
آورد جوان دولت اندیش |
|
شمشیر و قلم نهاد در پیش |
|
|
گفت: ار سبب دگر ندارم |
|
این هر دو، نه بس کلید کارم؟؟ |
|
|
گویند به همت آن جوان مرد |
|
شد برتر از انک آروز کرد |
|
|
دولت چو برو فگند سایه |
|
شد محتشمی بلند پایه |
|