| | | | | | |
|
ای ز ازل گوهر پاک آمده |
|
گوهر تو زیور خاک آمده |
|
|
چنبر نه چرخ بسی بیخت خاک |
|
تا تو برون آمدی ای در پاک |
|
|
آن خلقی تو که ز روز نخست |
|
کون به مهمانی شش روز تست |
|
|
خود ز پدر گر چه کنون آمدی |
|
یا پدر از حجله برون آمدی |
|
|
دفتر معنی تو ز بر خواندهی |
|
تختهی اسما ز پدر خواندهی |
|
|
عرصهی عالم به مسافت تراست |
|
دولت آدم به خلافت تراست |
|
|
نعل دگرگون زده اسپ به طعن |
|
بر رخ ابلیس شده داغ لعن |
|
|
چرخ و زمین امر قضایت نبشت |
|
لوح و قلم سر هدایت نبشت |
|
|
حبل و رید تو فگنده بلند |
|
در شرف کنگر الله کمند |
|
|
نور تو هنگامهی انجم شکست |
|
دست تو تسبیح ملایک گسست |
|
|
جان و جهان همه عالم تویی |
|
وانچه نگنجد به جهان هم تویی |
|
|
هفت در از گوهر تیغ تو زنگ |
|
نه کمر از دور میان تو ننگ |
|
|
گنج خدا را تو کلید آمدی |
|
نز پی بازیچه پدید آمدی |
|
|
چرخ که از گوهر احسانت ساخت |
|
آیینه صورت رحمانت ساخت |
|
|
آینه زینگونه که داری بچنگ |
|
آه و هزار آه که داری به زنگ |
|
|
ور تو همان آب و گلی در سرشت |
|
پخته شو از مایه گلخن خشت |
|
|
مرتبهیی جو که برانی به ماه |
|
کس نخورد شربت باران ز چاه |
|
|
بس که مه نور ره بالا گزید |
|
اول ذوالنون شد و پس بایزید |
|
|
هیچ کسی ره سوی بالا نیافت |
|
تا قدم از همت والا نیافت |
|
|
برنروی یک قدم از جای خویش |
|
تا ننهی بر دو جهان پای خویش |
|
|
دیدهی اندیشه فلک بیز دار |
|
رخنه ببین پیک نظر تیز دار |
|