| | | | | | |
|
داشت شبانی رمه در کوهسار |
|
پیر و جوان گشته ازو شیر خوار |
|
|
شیر که از بز به سبو ریختی |
|
آب در آن شیر درآمیختی |
|
|
بردی از آن آب ملمع به شیر |
|
نقرهی چون شیر ز برنا و پیر |
|
|
روزی که آن کوه به صحرای خاک |
|
سیل درآمد رمه را برد پاک |
|
|
آنکه جهان سوختهی شیر کرد |
|
سوخته شد ناگه از آن شیر سرد |
|
|
شیر خنک از تف و تابش بسوخت |
|
جملهی آن شیر ز آبش بسوخت |
|
|
خواجه چو شد با غم و آزار خفت |
|
کارشناسیش در آن کار گفت |
|
|
کان همه آب تو که در شیر بود |
|
شد همه سیل و رمه را در ربود |
|
|
مرد شبان زان سخن آمد ستوه |
|
ماند سرافگنده چو سیلاب کوه |
|
|
خسرو اگر دین طلبی از خدای |
|
زین دل خاین به دیانت گرای |
|