| | | | | | |
|
صبح دمی رفت مسیحا به دشت |
|
سبزه صحرا به دمش زنده گشت |
|
|
بی خردی در رخ آن گنج زار |
|
کرد به دشنام زبان را در آن |
|
|
هر چه که گفت او سخن ناصواب |
|
زین طرفش بود به رحمت جواب |
|
|
او به خصومت همه نفرین فزود |
|
وین به لطافت همه تحسین نمود |
|
|
گر چه زد او خنجر پهلو گزای |
|
بود ز عیسی نفس جان فزای |
|
|
گفت رفیقی که نگونیت چیست |
|
پیش زبون گیر زبونیت چیست |
|
|
زو چو به رویت ستم افزون بود |
|
تو سخن از لطف کنی چون بود |
|
|
گفت مسیح از دم روح اللهی |
|
کای ز دمم جان تو بی آگهی |
|
|
هر کس از آن سکه که در کان اوست |
|
آن بدر آرد که به دکان اوست |
|
|
او خم سرکه است کجا میدهد |
|
وانکه نباتست به دل کی دهد |
|
|
من نشوم چون ز وی افروخته |
|
او شود از من ادب آموخته |
|
|
من که ز دم مایه ده جان شدم |
|
این صفتم داد خدا زان شدم |
|
|
خلق نکو باد مسیحا بود |
|
پاسخ بد مرگ مفاجا بود |
|
|
خسرو اگر خوش دمی از هم دمان |
|
رو که تویی عیسی آخر زمان |
|