| | | | | | |
|
کعبه روی چند به گرمای تیز |
|
تشنه فتادند به دشت حجیز |
|
|
چون به قدم طاقت گامی نماند |
|
خون به حد جرعه به جامی نماند |
|
|
بر تل تفسیده قضا میزدند |
|
ز انده مردن سر و پا میزدند |
|
|
دود اجل خاست ز هر بندشان |
|
بی خودی از پای در افگندشان |
|
|
ناگه از اطراف بیابان و دشت |
|
ناقه سواری سوی ایشان گذشت |
|
|
سوزششان دید درونش بسوخت |
|
از تف هر سوخته خونش بسوخت |
|
|
گریهکنان آمد از اشتر فرود |
|
بر سر هر تشنه روان کرد رود |
|
|
شربتی از مطهره در طاس ریخت |
|
زانچه خضر در لب الیاس ریخت |
|
|
پیش یکی برد که این را بگیر |
|
چشمهی حیوان خور و تشنه ممیر |
|
|
او طرفی کرد اشارت به یار |
|
کوست ز من تشنه تر او را سپار |
|
|
چون سوی آن برد چنان کوثری |
|
کرد روان او به سوی دیگری |
|
|
جست چنان هر یک از ایثار خویش |
|
مرگ خود و زندگی یار خویش |
|
|
دور چو ساقی ز سر آغاز کرد |
|
چشم حریفان قدری باز کرد |
|
|
مست نخستین که نخورد آن شراب |
|
گشت مزاج از سکراتش خراب |
|
|
خواجه صلا گفت و جوابش نبود |
|
خاک شد آن تشنه که آبش نبود |
|
|
بر دگران برد چو آن آب سرد |
|
آن همه را نیز نماند آب خورد |
|
|
آب نزد کاتششان مرده بود |
|
جان ز میان زحمت خود برده بود |
|
|
شربت خود خورد نف از دل نشاند |
|
و آنچه ز لب خورد ز مژگان فشاند |
|
|
ماند به حیرت ز چنان مردیی |
|
کاینست جداگانه جوان مردیی |
|
|
هست جوان مرد درم صد هزار |
|
کار چو با جان فتد آنجاست کار |
|
|
ای که نداری روش آن سران |
|
چند چو خسرو صفت دیگران |
|