| | | | | | |
|
گلخنی کرد به شاهی نگاه |
|
رفت دلش در خم گیسوی شاه |
|
|
شه چو به گرما به رسیدی فراز |
|
سوخته برویش برابر نماز |
|
|
در رخ شه دیدی و بگریستی |
|
گاه به مردی و گهی زیستی |
|
|
شاه در و دید و دریافتی |
|
در دل از آن سوز اثر یافتی |
|
|
کردی از آن گریهی دزدیده جوش |
|
خندهی دزدیده نهفتی بنوش |
|
|
روزی از آن غم که غانش گرفت |
|
جذبهی عاشق رگ جانش گرفت |
|
|
رخش ز گرما به دگر سوی تافت |
|
گرم سوی گلخنی خود شتافت |
|
|
گلخنی سوخته کان سوی دید |
|
تاب نیاورد چو آن روی دید |
|
|
او شده زان سوی به نظاره غرق |
|
سوی دگر شعله گرفتش چو برق |
|
|
سوخت ز تن نیمی و برخاست دود |
|
او به تماشا ز خود آگه نبود |
|
|
سوختنش دید چو معشوق خام |
|
تا به دود سوخته بود او تمام |
|
|
ای که بمیری ز تف یک شرار |
|
لاف چو خسرو مزن از عشق یار |
|