| | | | | | |
|
هر شبی تا به سحر زار بگریم ز غمت |
|
اندکی خسبم و بسیار بگریم ز غمت |
|
|
رحمت آری، اگر این گریه ببینی، لیکن |
|
خفته باشی تو، چو بیدار بگریم ز غمت |
|
|
خار خار گل رویت، چو به باغی بروم |
|
بروم بر گل و بر خار بگریم ز غمت |
|
|
دل من بیرسن زلف تو چون سنگ شود |
|
بر دل تنگ به خروار بگریم ز غمت |
|
|
بر سر کوی تو، از شوق تو، من هر نفسی |
|
. . . |
|
|
در غمت زار بگریم من و از بیمهری |
|
بازخندی چو تو، من زار بگریم ز غمت |
|
|
اوحدی دوش مرا گفت: بکن چارهی خویش |
|
چاره آنست که : ناچار بگریم ز غمت |
|
|
آخر، ای دستهی گل، سوسن باغ که شدی؟ |
|
بیتو تاریک نشستم، تو چراغ که شدی؟ |
|
|
پیش زخم تو به از سینه سپر میبایست |
|
با غم عشق تو تدبیر دگر میبایست |
|
|
احتراز، ای دل، ازین کار چه سودست امروز؟ |
|
پیشتر زانکه درافتیم، حذر میبایست |
|
|
هر شبم دل ز فراق تو بسوزد صد بار |
|
باز گویم که: از این سوختهتر میبایست |
|
|
آستین ز آب دو چشم، این که همی تر گردد |
|
دامنم بیتو پر از خون جگر میبایست |
|
|
آبرویم ببرد هر نفس این دیدهی تر |
|
خاک پای تو درین دیدهی تر میبایست |
|
|
جانم از تنگی این دل به لب آمد بیتو |
|
با چنین دل غم عشق تو چه در میبایست؟ |
|
|
اوحدی را شب هجرت ز نظر نور ببرد |
|
شمع رخسار تو در پیش نظر میبایست |
|
|
ای دلم برده، مرا بیدل و بیهوش مکن |
|
کار دل سهل بود، عهد فراموش مکن |
|
|
تو برفتی و دلم قید هوای تو هنوز |
|
هوس دیده به خاک کف پای تو هنوز |
|
|
گر نشانی ز جفا چون مژه تیرم در چشم |
|
دیدهی من نشکیبد ز لقای تو هنوز |
|
|
بر سر ما بگزیدی تو بهر جای کسی |
|
ما کسی را نگزیدیم بجای تو هنوز |
|
|
گفته بودی که : دوایی بکنم درد ترا |
|
ما در آن درد به امید دوای تو هنوز |
|
|
ای که عمری سر من بر خط فرمان تو بود |
|
تو به فرمان خودی، من به رضای تو هنوز |
|
|
گر به شاهی برسم، سایه ز من باز مگیر |
|
که گدای توام، ای دوست، گدای تو هنوز |
|
|
اوحدی، قصه ز سر گیر و بر دوست بنال |
|
که بگوشش نرسیدست دعای تو هنوز |
|
|
راست گو : کز سر مهر منت، ای ماه، که برد؟ |
|
که زد این راه؟ دلت را دگر از راه که برد؟ |
|