اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند

by اوحدی مراغه‌ای

	از در ما چو در آمد، اثر ما بنماند			این دل و دین و تن و جان و سر و پا بنماند
	چشم آن فتنه‌ی پیدا به دلم پوشیده			نظری کرد، که پوشیده و پیدا بنماند
	سخن عشق، که عقلم به معما می‌خواند			بر دلم کشف چنان شد که معما بنماند
	حیلت ما همه حالت شد و حیلتها سوخت			حالت ما همه معنی شد و اسما بنماند
	تا دو می‌دید دلم در کف یغما بودم			چون برستم ز دویی زحمت یغما بنماند
	دل من دردی آن درد به دریا نوشید			به طریقی که نم در همه دریا بنماند
	ای تمنای دل من ز دو گیتی نظرت			نظری کن، که دگر هیچ تمنا بنماند
	گر چه از هر جهتم سری و سودایی بود			جهت سر تو بگرفتم و سودا بنماند
	دوش با درد تو گقتم که: محابا کن، گفت:			اوحدی، تن به قضاده، که محابا بنماند