| | | | | | |
|
از غمزه تیر سازی و ز ابرو کمان کنی |
|
تا من چو نام بوسه برم قصد جان کنی |
|
|
گر یک نظر به جان بخریم از لبت، هنوز |
|
ترسی کزان معامله چیزی زیان کنی |
|
|
وقتی که نیم جرعهی شادی به من دهی |
|
صد محنتش به عشوه گری در میان کنی |
|
|
از دست کینهی تو نیارم که دم زنم |
|
زیرا که مهر مهر خودم بر زبان کنی |
|
|
کس بیگرو به دست تو دل چون دهد؟ که تو |
|
خو کردهای که دل ببری، رخ نهان کنی |
|
|
هجر تو پیر کرد مرا وین طریق تست |
|
کز هجر خویش پیرو ز وصلم جوان کنی |
|
|
بر روی من ز عشق نشان میکنی و من |
|
ترسم سرم به راه دهی، چون نشان کنی |
|
|
گر زر طلب کنی ندهی ساعتی امان |
|
ور وعدهای دهی، همه عمر اندران کنی |
|
|
چون گویمت که: کام روا کن مرا ز لب |
|
هجرم به سر فرستی و اشکم روان کنی |
|
|
دل دی شکایتی ز تو میکرد پیش من |
|
پنداشت هر چه من بتو گویم تو آن کنی |
|
|
کشتی مرا به جور چو گفتم که: عاشقم |
|
این روز آن نبود که بارم گران کنی |
|
|
خواری کنی و رخ بنمایی بمن، ولی |
|
روزی چنین نمایی و سالی چنان کنی |
|
|
یکشب گر از فراق تو فریادخوان شوم |
|
ماهی ستیزه با من فریادخوان کنی |
|
|
صد سال اگر به منع تو کوشیم سود نیست |
|
زیرا که چون دو روز بر آید همان کنی |
|
|
در کام اوحدی نکند کار بوسهای |
|
گر هر دمش دو من شکر اندر دهان کنی |
|