| | | | | | |
|
او را که در سماع سخن نیست حالتی |
|
فریاد و رقص او نبود جز ضلالتی |
|
|
چون ذره آنکه رقص کند در رهش ز عشق |
|
روشن چو آفتاب بیابد ولایتی |
|
|
هر کس که او نه از سر دردی زند نفس |
|
لازم شود بهر نفس او را خجالتی |
|
|
آشوب رقص و شور و شر و های و هوی او |
|
دیوانگیست این همه بیوجه حالتی |
|
|
بر مدعی ببند در خانقاه عشق |
|
تا در میان جمع نیارد ثقالتی |
|
|
آنرا که پای رفتن و دست وصول نیست |
|
بهتر ز سوز سینه نباشد رسالتی |
|
|
مشغول ذکر دوست به معنی عجب مدار |
|
کورا ز شور و مشغله بینی ملامتی |
|
|
چون راه سر مرد به معنی گشاده گشت |
|
از پر یشهای بکند ساز و آلتی |
|
|
اندر جهان حوالت هر کس به جانبیست |
|
ما را به جانب تو زهی خوش حوالتی! |
|
|
جانا، دلم به آتش دوری بسوختی |
|
آه! ار به وصل خود نکنی استمالتی |
|
|
چون اوحدی به جان سخن کی رسد کسی؟ |
|
تا از کتاب دل بنخواند مقالتی |
|