| | | | | | |
|
اگر چه از برمن بارها چو تیر بجستی |
|
هم آخرم بکشیدیی و چون کمان بشکستی |
|
|
درآمدم که نشینم، برون شدی به شکایت |
|
برون شدم که بیایم، درم به روی ببستی |
|
|
مرا به داغ بکشتی، ولی ز باغ رخ خود |
|
گلم به دست ندادی، دلم به خار بخستی |
|
|
هلاک همچو منی در غم تو حیف نباشد؟ |
|
من ار ز پای درآیم چه باک؟ چون تو به دستی |
|
|
مبین در آینه آن زلف و چهره را، که اگر تو |
|
چنان جمال ببینی کسی دگر نپرستی |
|
|
تو با کمال بزرگی و احتشام ندانم |
|
که در درون دل تنگ من چگونه نشستی؟ |
|
|
مرا ز مستی و عشقست نام زلف تو بردن |
|
که قصههای پریشان ز عشق خیزد و مستی |
|
|
نماز شام ندیدی؟ که پیش روی چو ماهت |
|
چگونه مهر عدم شد ز شرم با همه هستی |
|
|
مبر ستیزه، چو من کام دل ز لعل تو جویم |
|
چه حاجتست خصومت؟ بیار بوسه و رستی |
|
|
تو خود نیایی و من پیشت آمدن نتوانم |
|
مگر به دست رسولم حکایتی بفرستی |
|
|
اگر هزار دلست از غمت یکی نرهانم |
|
که باد و غمزهی چون تیر و باد و زلف چو شستی |
|
|
مترس در غمش، ای اوحدی، ز خواری و محنت |
|
که اوفتاده نترسد ز خاکساری و پستی |
|
|
گر آن دو نرگس جادو به جان خلاص دهندت |
|
زهی عنایت و دولت! برو! که نیک برستی |
|