اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/ای برون از بلندی و پستی
| ای برون از بلندی و پستی | جز تو کس را نمی‌رسد هستی | |||||
| عقل در وادی محبت تو | ره غلط می‌کند ز سرمستی | |||||
| تا سر جمله‌ها شود نامت | خویشتن را به جمله بر بستی | |||||
| حلقه‌ای نیست خالی از ذکرت | گر چه در هیچ حلقه ننشستی | |||||
| بودن ما جدا نبود از تو | با تو بودیم تا تو بودستی | |||||
| بر سر چار سوی رغبت خویش | نخریدی دلی، که نشکستی | |||||
| اوحدی، گر وصال او خواهی | ببر از خویشتن، که پیوستی | |||||