| | | | | | |
|
ای ترک، دل ما را خوشدار به جان تو |
|
مگذار تن مارا لاغر چو میان تو |
|
|
چون سرو روان داری قدی به خرامیدن |
|
و آن روی چو گل خندان بر سرو روان تو |
|
|
ابرو چون کمان سازی، تا تیر غم اندازی |
|
گر زخم خورم، باری، از تیر و کمان تو |
|
|
هر چند فراخ آمد صحرای جهان بر من |
|
هر لحظه به تنگ آیم زان تنگ دهان تو |
|
|
دل خواستهای از من، نتوان به تو دل دادن |
|
زیرا که: چو بگریزی کس نیست ضمان تو |
|
|
مانند رکابت رو بر پای تو میمالم |
|
باشد که به دست افتد یک روز عنان تو |
|
|
لاف از سخن شیرین دیگر نزنم پیشت |
|
کین لفظ نمیزیبد الا ز زبان تو |
|
|
آشفته شوم هر دم بر صورت زیبایی |
|
باشد که نشان یابم روزی ز نشان تو |
|
|
اکنون که به شیدایی چون اوحدی از غفلت |
|
در دام تو افتادم، جان من و جان تو |
|