| | | | | | |
|
ای کس ما، چون شدی باز مطیع کسان؟ |
|
بیخبریم از لبت، هم خبری میرسان |
|
|
نیست مجال گذر بر سر کویت، ز بس |
|
ولولهی اهل عشق، دبدبهی حارسان |
|
|
در دل بیدانشان مهر تو دانی که چیست؟ |
|
مصحف و دست یهود، گوهر و پای خسان |
|
|
از گل روی تو چون یاد کنم در چمن |
|
نعره زنم رعدوش، گریه کنم ابرسان |
|
|
این نفس گرم را ز آتش عشقی شناس |
|
تا نبود در ضمیر چون گذرد بر لسان؟ |
|
|
یک نفس، ای ساروان، پیشروان را بدار |
|
تا به شما در رسد قافلهی واپسان |
|
|
گوهر وصل تو من باز به دست آورم |
|
یا به نماز و نیاز، یا به فسون و فسان |
|
|
چند کنی، اوحدی، ناله؟ که در عشق او |
|
تیر جفا خوردهاند از تو نکوتر کسان |
|
|
در غمش از دیگری هیچ معونت مجوی |
|
دود دل خویشتن به ز چراغ کسان |
|