| | | | | | |
| |
با زلف او مردانگی باد صبا را می‌رسد |
|
وز روی او دیوانگی زلف دو تا را می‌رسد |
|
| |
هست از میان او کمر بر هیچ، آری در جهان |
|
بر خوردن از سیمین برش بند قبا را می‌رسد |
|
| |
با دشمنان هم خانگی زآن دوست میزیبد نکو |
|
از دوستان بیگانگی آن آشنا را می‌رسد |
|
| |
گر تیره طبعی دور گشت از مجلس ما، گو: برو |
|
کین رندی و دردی کشی اهل صفا را می‌رسد |
|
| |
آنرا که هست از عشق او رخ در سلامت بعد ازین |
|
گو: نام عشق او مبر، کین شیوه ما می‌رسد |
|
| |
ما را بکشت آن بی‌وفا، بی‌موجب و ما شادمان |
|
بی‌موجبی عاشق کشی آن بی‌وفا را می‌رسد |
|
| |
گر اوحدی از نیستی در عشق او دم میزند |
|
ما نیستانیم، ای پسر، هستی خدا را می‌رسد |
|
