| | | | | | |
| |
با چنان شیوه و شیرینی و دلبندی و شنگی |
|
نتوان دل به تو دادن، که به جوری و به جنگی |
|
| |
آهوی چشم تو، ای ترک کمربند کمانکش |
|
دل شیران بیابان برباید ز پلنگی |
|
| |
چون سبکدل نشوم در کف چنگ تو؟ که روزی |
|
در نیاری ز جفا با من بیدل سرسنگی |
|
| |
هر دمت رای کسی باشد و اندیشه‌ی جایی |
|
من ندانم که تو خود بر چه طریقی و چه ینگی |
|
| |
سپر انداخته‌ام پیش جفا و ستم تو |
|
که به ابرو چو کمانی و به بالا چو خدنگی |
|
| |
از تو امید چه دارم؟ که به یک عهد نپایی |
|
با تو همراه چه باشم؟ که به یک بوسه بلنگی |
|
| |
آن چنان خوی بد و طبع ستمگر که تو داری |
|
به ز ما مرد نیابی، که صبوریم و درنگی |
|
| |
نشوم با تو چو سوسن دو زبان گر تو نباشی |
|
باز چون گل به دورویی و چو نرگس به دو رنگی |
|
| |
بس که چون چنگ به ناکام به نالم ز غم تو |
|
کام دل گر ز تو اکنون بستانم، که به چنگی |
|
| |
گر نداری چو ملک طبع مخالف بچه معنی |
|
اوحدی با تو چو شهدست و تو با او چو شرنگی |
|
