| | | | | | |
|
با یار بیوفا نتوان گفت حال خویش |
|
آن به که دم فرو کشم از قیل و قال خویش |
|
|
من شرح حال خویش ندانم که چیست خود؟ |
|
زیرا که یک دمم نگذارد به حال خویش |
|
|
آنرا که هست طالع ازین کار، گو: بکوش |
|
ما را نبود بخت و گرفتیم فال خویش |
|
|
ای دل، نگفتمت که: مخواه از لبش مراد؟ |
|
دیدی که: چون شکسته شدی از سال خویش؟ |
|
|
ای بیوفا، ز عشق منت گر خبر شود |
|
دانم که شرمسار شوی از فعال خویش |
|
|
چندان مرو، که من به تامل ز راه فکر |
|
نقش تو استوار کنم در خیال خویش |
|
|
جد ترا، اگر ز جمالت خبر شود |
|
ای بس درودها که فرستد به آل خویش! |
|
|
ما را به خویش خوان و بر خویش بارده |
|
باشد که بعد ازین برهیم از ضلال خویش |
|
|
ای اوحدی، مقیم سر کوی یار باش |
|
گر در سرای دوست نیابی مجال خویش |
|