| | | | | | |
| |
بر من نمی‌نشینی نفسی به دلنوازی |
|
بنشین دمی، که خون شد دل من ز چاره سازی |
|
| |
همه سر بر آستان تو نهاده‌ایم، تا خود |
|
تو رخ که بر فروزی و سر که بر فرازی؟ |
|
| |
منت، ای کمر، چه گوی؟ که بر آن میان لاغر |
|
چه لطیف می‌نمایی! چه شگرف می‌برازی! |
|
| |
غرض تو کشتن ماست و گرنه از چه معنی |
|
رخ خوب می‌نگاری؟ سر زلف می‌ترازی؟ |
|
| |
چو رود ز بوسه‌ی تو سخنی، سخن نگویم |
|
که حدیث تنگ دستان نبود چنان نمازی |
|
| |
جگر من مسلمان بخوری بدان توقع |
|
که شود به کشتن من دل کافر تو غازی |
|
| |
دل من بسوخت زلف تو، گمان نبرده بودم |
|
که حدیث ما و زلف تو کشد بدین درازی! |
|
| |
من ازین بلا و محنت، نه شگفت اگر بنالم |
|
تو بدان جمال و خوبی چه کنی؟ اگر ننازی |
|
| |
مکنید عیب چندین، اگرش نگاه کردم |
|
که ازو نمی‌شکیبم،من بیدل نیازی |
|
| |
شدن از پی لطیفان و به خود نگاه کردن |
|
نه نشان عاشقانست و نه رسم عشقبازی |
|
| |
به کجا برم شکایت؟ بکه گویم این حکایت؟ |
|
که تو شمع جمع و آنگه دل اوحدی گدازی |
|
