| | | | | | |
|
بنگر بدان دو ابروی همچون کمان او |
|
وآن غمزهی چو تیر و رخ مهربان او |
|
|
انگشت میگزد به تحیر کمان چرخ |
|
ز انگشت رنگ داده و انگشتوان او |
|
|
گر جان من طلب کند، از وی دریغ نیست |
|
بشنو، که این دروغ نگفتم به جان او |
|
|
گو: بوسهای به جان بفروش، ار زیان کند |
|
دل نیز میدهم، که نخواهم زیان او |
|
|
با دشمنان دوست کنم دوستی مدام |
|
زیرا که غیرت آیدم از دوستان او |
|
|
از وی بپرس حال من، ای باد صبح دم |
|
باشد که نام من برود بر زبان او |
|
|
آن کو به حسن فتنهی آخر زمان بود |
|
ناچار فتنها بود اندر زمان او |
|
|
آن موی او به پای رسد، گر فرو کشی |
|
لیکن به لاغری نرسد در میان او |
|
|
گویی طبیب خفتهی ما را خبر نبود: |
|
کامشب نخفت تا به سحر ناتوان او |
|
|
روزی که جان اوحدی از تن جدا شود |
|
از دوستی جدا نشود استخوان او |
|
|
از ذوقهای شعر روانش بسی که خلق |
|
گویند: کافرین خدا بر روان او |
|