| | | | | | |
| |
بهار آمد و باغ پیرایه بست |
|
چمن سبز پوشید و در گل نشست |
|
| |
ز سرما زمین داغ بر چهره داشت |
|
چو سبزه برست از سیاهی برست |
|
| |
چو بلبل در آمد به دستان ز شوق |
|
برآید گل اکنون به هفتاد دست |
|
| |
بر گل بنفشه ز بیم قفا |
|
زبان در کشیدست و افتاده پست |
|
| |
به بزم چمن غنچه هشیار ماند |
|
نه چون نرگس و لاله مخمور و مست |
|
| |
نسیم گل از شرم بوی سمن |
|
سحر گه ز دیوار بستان بجست |
|
| |
درست گل سرخ اگر شد روان |
|
دل لاله چندین نباید شکست |
|
| |
یکی پنجه بگشاد بر شاخ بید |
|
که مرغش در آمد چو ماهی بشست |
|
| |
اگر خرده‌ای از گل آمد پدید |
|
به شکرانه در باخت برگی که هست |
|
| |
نهادیم سوسن صفت سر در آب |
|
که بودیم چون لاله دردی پرست |
|
| |
کنون اوحدی گر بنالد رواست |
|
که چون بلبلش دل به خاری بخست |
|
