| | | | | | |
|
بهار و بوستان ما سر کوی تو بس باشد |
|
چراغ مجلس ما پرتو روی تو بس باشد |
|
|
برای نزهت ار وقتی بیارایند جنت را |
|
مرا از هر که در جنت نظر سوی تو بس باشد |
|
|
به خون خوردن میموزان دل ما را به خوان غم |
|
که ما را خود جگر خوردن ز پهلوی تو بس باشد |
|
|
اگر خواهی که: جفت غم کنی خلق جهانی را |
|
اشارت گونهای از طاق ابروی تو بس باشد |
|
|
گرت سودای آن دارد که: که ملک چین به دست آری |
|
سوادی از سر آن زلف هندوی تو بس باشد |
|
|
ز شوق کعبه گو: حاجی، بیابان گیر و زحمت کش |
|
طواف عاشقان گرد سر کوی تو بس باشد |
|
|
به خون اوحدی دست نگارین را چه رنجانی؟ |
|
که او را شیوهای از چشم جادوی تو بس باشد |
|