| | | | | | |
| |
به غم خویش چنان شیفته کردی بازم |
|
کز خیال تو به خود نیز نمی‌پردازم |
|
| |
هر که از ناله‌ی شبگیر من آگاه شود |
|
هیچ شک نیست که چون روز بداند رازم |
|
| |
گفته بودی: خبری ده، که ز هجرم چونی؟ |
|
آن چنانم که ببینی و ندانی بازم |
|
| |
عهد کردی که: نسوزی به غم خویش مرا |
|
هیچ غم نیست، تو می‌سوز، که من میسازم |
|
| |
بعد ازین با رخ خوب تو نظر خواهم باخت |
|
گو: همه شهر بدانند که: شاهد بازم |
|
| |
آن چنان بر دل من ناز تو خوش می‌آید |
|
که حلالت نکنم گر نکشی از نازم |
|
| |
اگر از دام خودم نیز خلاصی بخشی |
|
هم به خاک سر کوی تو بود پروازم |
|
| |
اوحدی گر نه چو پروانه بسوزد روزی |
|
پیش روی تو چو شمعش به شبی بگذارم |
|
