اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/به نشاط باده چو صبح‌دم سوی بوستان گذری کنی

by اوحدی مراغه‌ای

	به نشاط باده چو صبح‌دم سوی بوستان گذری کنی			بسر تو کین دل‌خسته را به نسیم خود خبری کنی
	ز شمایل تو خجل شود رخ سرخ لاله سحرگهی			که چو گل شکفته ز عکس می به چمن چمان گذری کنی
	برود فروغ روی مه چو نگه کند به جبین تو			بچکد عرق ز جبین گل چو به روی او نظری کنی
	ز فراز قامت نازنین رخ نور گستر نازکت			چو صنوبریست که بر سرش به مهندسی قمری کنی
	خنک آنزمان که به شیوه با من دل شکسته ز چابکی			سخن عتاب درافگنی و کرشمه با دگری کنی
	دلم از غم تو کباب شد، جگرم بسوخت، چه دلبری			که همیشه عربده با دلی و ستیزه با جگری کنی؟
	صنما،ز دیده‌ی مرحمت به سرشک دیده‌ی من نگر			گرت احتشام رها کند که نظر به سیم و زری کنی
	به امید وصل تو زار شد دلم ارنه نیست ضرورتی			که بهر زه عمر عزیز در سر کار عشوه گری کنی
	همه روز روشن اوحدی شب تیره شد ز فراق تو			تو به وصل خود چه شود اگر شب تیره را سحری کنی؟