| | | | | | |
|
تا دل ما با تو کرد روی ارادت |
|
هیچ نیاید ز ما مخالف عادت |
|
|
گر چه کم ما گرفتهای تو ز شوخی |
|
عشق تو افزون شدست و مهر زیادت |
|
|
رنگ سلامت ندیدم و رخ شادی |
|
از برمن تا برفتهای به سعادت |
|
|
آنکه ز درد جدایی تو بمیرد |
|
زنده نداند شدن به حشر و اعادت |
|
|
داروی رنج خود از طبیب نپرسم |
|
گر تو قدم رنجه میکنی به عیادت |
|
|
همچو شهیدان تنش به خاک نپوسد |
|
هر که به تیغ غم تو یافت شهادت |
|
|
دایه بهمهرت برید ناف دل من |
|
پس به کنارم گرفت روز ولادت |
|
|
چشم تو آنجا که دست برد به دستان |
|
سر بنهادند زیرکان به بلادت |
|
|
اوحدی از درد دوری تو بنالید |
|
با تو چو سودش نکرد صبر و جلادت |
|
|
او نه به مهرت سری نهاد، که هرگز |
|
خود ز زمین بر نداشت روی ارادت |
|