| | | | | | |
|
تا دل مجروح من عاشق زار تو شد |
|
هیچ ندیدیم و عمر در سر کار تو شد |
|
|
لعل تو روزی مرا وعدهی وصلی بداد |
|
فکرم ازان روز باز روز شمار تو شد |
|
|
زنده بود عاشقی، کز هوس روی تو |
|
بر سر کوی تو مرد، خاک دیار تو شد |
|
|
صبح چو حسن تو کرد روی به باغ آفتاب |
|
مشغله از ره براند، مشعلهدار تو شد |
|
|
از سر خاک درت دوش غباری بخاست |
|
باد بهشت آن بدید، خاک غبار تو شد |
|
|
طعنه زند سرمه را، چشم چو خاک تو دید |
|
شکر کند زخم را، دل که شکار تو شد |
|
|
زمرهی عشاق را در شب دیدار قرب |
|
هر دل و جانی که بود، جمله نثار توشد |
|
|
شاکرم از دل، که او گشت شکارت، بلی |
|
شکر کند زخم را، دل که شکار تو شد |
|
|
از همه گنجی سعید وز همه رنجی بعید |
|
گر تو ندانی که کیست؟ اوست که یار تو شد |
|
|
زندهی جاوید ماند، سکهی اقبال یافت |
|
سر که فدای تو گشت، زر که نثار تو شد |
|
|
سر ز خط اوحدی بر نگرفت آفتاب |
|
تا قلم فکر او وصف نگار تو شد |
|