اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/تا فاش گشت ذکر دهان چو قند تو
| تا فاش گشت ذکر دهان چو قند تو | رغبت نمی‌کند به شکر دردمند تو | |||||
| محتاج قید نیست، که زندانیان عشق | بیرون نمی‌روند به جور از کمند تو | |||||
| کشتند در کنار چمن سروها بسی | لیکن نمی‌رسند به قد بلند تو | |||||
| گر صد غبار بر دل من باشد از غمت | مشکل جدا شوم ز عنان سمند تو | |||||
| ور دیگری ز تیغ جفای تو سر کشد | من سر نمی‌کشم، که شدم پای بند تو | |||||
| کردم فدای تو دل و دین و توان و جان | تا خود کدام باشد ازین‌ها پسند تو؟ | |||||
| از دردت اوحدی سخنی دارد، ای نگار | بشنو حکایتی که کند دردمند تو | |||||