| | | | | | |
|
تو مشغولی به حسن خود، چه غم داری ز کار ما؟ |
|
که هجرانت چه میسازد همی با روزگار ما؟ |
|
|
چه ساغرها تهی کردیم بر یادت: که یک ذره |
|
نه ساکن گشت سوز دل، نه کمتر شد خمار ما |
|
|
به هر جایی که مسکینی بیفتد دست گیرندش |
|
ولی این مردمی ها خود نباشد در دیار ما |
|
|
ز رویت پردهی دوری زمانی گر برافتادی |
|
همانا بشکفانیدی گل وصلی ز خار ما |
|
|
تو همچون خرمن حسنی و ما چون خوشه چینانت |
|
از آن خرمن چه کم گشتی که پر بودی کنار ما؟ |
|
|
ز دلبندان آن عالم دل ما هم ترا جوید |
|
که از خوبان این گیتی تو بودی اختیار ما |
|
|
نمیباید دل ما را بهار و باغ و گل بیتو |
|
رخ و زلف و جبینت بس گل و باغ و بهار ما |
|
|
ز مثل ما تهیدستان چه کار آید پسند تو؟ |
|
تو سلطانی، ز لطف خود نظر میکن به کار ما |
|
|
چه دلداری؟ که از هجران دل ما را بیازردی |
|
چه دمسازی؟ که از دوری بر آوردی دمار ما |
|
|
به قول دشمنان از ما، خطا کردی که برگشتی |
|
کزان روی این ستمکاری نبود اندر شمار ما |
|
|
ز هجرت گر چه ما را پر شکایتهاست در خاطر |
|
هنوزت شکرها گوییم، اگر کردی شکار ما |
|
|
بگو تا: اوحدی زین پس نگرید در فراق تو |
|
که گر دریا فرو بارد بنفشاند غبار ما |
|