| | | | | | |
|
جفت شادیست بعید، آنکه تو داری شادش |
|
مقبل آنست که آیی به مبار کبادش |
|
|
دلم از شوق تو شب تا به سحر نعره زنان |
|
تو چنان خفته که واقف نهای از فریادش |
|
|
از من خسته لب لعل تو دل خواسته بود |
|
کام دل تا ندهد دل نتوانم دادش |
|
|
آدمی باید و حوای دگر دوران را |
|
که دگر مثل تو فرزند بباید زادش |
|
|
تن من شد ز تمنای سر کوت چو خاک |
|
وقت آنست که همراه کنم با بادش |
|
|
دوستی را که مه وصال به اندیشهی تست |
|
کی توان گفت که: یک روز میآور یادش؟ |
|
|
در دل آن خانه که کردم به وفای تو بنا |
|
موج توفان قیامت نکند بنیادش |
|
|
اوحدی، با غم شیریندهنان زور مکن |
|
کین نه کوهیست که سوراخ کند فرهادش |
|
|
آهنین پنجه اگر کوه ز جا برگیرد |
|
نکند فایده بر سنگدلان پولادش |
|