| | | | | | |
|
جهد بکن تا که به جایی رسی |
|
درد بکش، تا به دوایی رسی |
|
|
بر سر آن کوچه بسی برگهاست |
|
خیز و برو، تا به نوایی رسی |
|
|
پیرهنی چاک نکردی به عشق |
|
کی ز بر او به قبایی رسی؟ |
|
|
تا نشوی فارغ و یکتا، کجا |
|
از سر آن زلف بتایی رسی؟ |
|
|
بس که به بوسی تو زمینش ز دور |
|
تا که به بوسیدن پایی رسی |
|
|
گر تو درآیی ز پی کاروان |
|
زود به آواز درایی رسی |
|
|
از صف دل دور مشو، زانکه تو |
|
هم ز دل خود به صفایی رسی |
|
|
ای که به مخلوق چنین غرهای |
|
خود چه کنی؟ گربه خدایی رسی |
|
|
خواجه ترا چون ز غلامان شمرد |
|
گر نگریزی به بهایی رسی |
|
|
یوسف خود را بتوانی ربود |
|
گر به چنین گرگربایی رسی |
|
|
اوحدیا، سایه ز ما برمگیر |
|
گر به چنین ظل همایی رسی |
|