| | | | | | |
|
حسن خود عرضه کن، ای ماه پسندیده صفات |
|
تا شود دیدهی ما روشن از آثار صفات |
|
|
لب لعل و دهن تنگ و خط سبز تو برد |
|
در جهان آب رخ معدن و حیوان و نبات |
|
|
چشمم از گریه فراتست و رخ از ناخن نیل |
|
تو توانی که به هم جمع کنی نیل و فرات |
|
|
همچو فرهاد دگر کوه گرفتیم و کمر |
|
در فراق رخت، ای دلبر شیرین حرکات |
|
|
جز وفاق تو حدیثم نبود وقت نشو |
|
جز وفای تو به یادم نبود روز وفات |
|
|
سیم اشک من از آن نقد روانست، که گشت |
|
لب لعل تو محصل، خط سبز تو برات |
|
|
هر چه گویی بتوانم، مگر از روی تو صبر |
|
و آنچه خواهی بکنم، جز به فراق تو ثبات |
|
|
نیک درویشم و در حسن زکاتی هم همست |
|
بده، ای محتشم حسن، به درویش زکات |
|
|
کردم اندیشه که آن روز کجا دانم رفت؟ |
|
گر بیابم ز کمند سر زلف تو نجات |
|
|
اوحدی داد تو از شاه بخواهد روزی |
|
که بگردد به فراق رخ زیبای تو مات |
|