| | | | | | |
|
خیز، که در میرسد موکب سلطان گل |
|
چارهی بزمی بساز، تا بنهی خوان گل |
|
|
گل دو سه روزی مقام بیش نگیرد به باغ |
|
این دو سه روزی که هست جان تو و جان گل |
|
|
طفل ریاحین مکید شیر ز پستان ابر |
|
بلبل شوریده دل شد به شبستان گل |
|
|
زود ببینی چو من فاخته را در چمن |
|
ساخته آوازها بر لب خندان گل |
|
|
در بن بیدار فگند مسند جمشید می |
|
بر سر باد آورند تخت سلیمان گل |
|
|
ساغر و پیمانهای چند پر از می بیار |
|
زود، که ما دادهایم دست به پیمان گل |
|
|
خار چمن را بگو: کز سر شاخ درخت |
|
تیغ میفگن، که شد قلعه به فرمان گل |
|
|
غنچه گریبان خود تا بن دندان درید |
|
نالهی بلبل مگر نیست به دندان گل؟ |
|
|
دست صبا غنچه را بار دهد بر شجر |
|
تا بنماید به خلق قصهی پنهان گل |
|
|
از سخن اوحدی پرورقی زن، که آن |
|
هر ورقی آیتیست آمده در شان گل |
|