اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/خیز و کار رفتنت را ساز ده
| خیز و کار رفتنت را ساز ده | همرهان خویش را آواز ده | |||||
| مرغ گل را در زمین پوشیده‌دار | مرغ دل را در فلک پرواز ده | |||||
| گر گمان داری ز معنی‌دان بپرس | ور کمان داری به تیر انداز ده | |||||
| چون شوی واقف ز راز آن طرف | مژده‌ای در گوش اهل راز ده | |||||
| ور بخواهی نیز کردن یاد ما | هم به یاد آن بت طناز ده | |||||
| کس نپردازد سخن چون اوحدی | گوش با قول سخن پرداز ده | |||||
| عشق را آغاز و انجامی نبود | ساقیا، این جامم از آغاز ده | |||||