| | | | | | |
|
درون خود نپسندم که از تو باز آرم |
|
بدین قدر که: تو بیرون کنی به آزارم |
|
|
مرا به عمر خود امید نیم ساعت نیست |
|
به بوی تست شبی گر به روز میآرم |
|
|
حکایت شب هجران و روز تنهایی |
|
زمن بپرس، که شب تا بروز بیدارم |
|
|
ز شهر نیز بدر میروم، که خانهی خلق |
|
خراب میشود از آب چشم خونبارم |
|
|
میان ما و تو جز گرد این وجود نماند |
|
بدان رسید که این گرد نیز نگذارم |
|
|
ز سینه بوی کسی جز تو گر بمن برسد |
|
خراب کرده بهخون دلش بینبارم |
|
|
مرا بلاله طمع بود و گل ز چهرهی تو |
|
گلم نداد، ولی تنگ مینهد خارم |
|
|
اگر تو زهره جبین میخری به بوسه مرا |
|
بخر وگرنه رها کن، که مشتری دارم |
|
|
محبت تو همی ورزم، ای پری، مگذار |
|
که محنت تو بسوزاند اوحدیوارم |
|