| | | | | | |
|
درین همسایه شمعی هست و جمعی عاشق از دورش |
|
که ما صد بار گم گشتیم همچون سایه در نورش |
|
|
وجود بیدلان پست از سواد چین زلف او |
|
روان عاشقان مست از فریب چشم مخمورش |
|
|
به ایامی نمیشاید ز بامی روی او دیدن |
|
خنک چشمی که میبیند دمادم روی منظورش! |
|
|
بهشتی را که میگویند باور میکنم، لیکن |
|
دلم باور نمیدارد کزو بهتر بود حورش |
|
|
سرایی کین چنین یاری درو یابند، صد جنت |
|
غلام سقف مرفوعست و خاک بیت معمورش |
|
|
به جور حاسدان نتوان حذر کردن ز عشق او |
|
کسی کو انگبین جوید، چه باک از بیم زنبورش؟ |
|
|
ز عشق آن پری بر من چو رحمت میبری زین پس |
|
گرت حلوا به دست افتد بیاور پیش محرورش |
|
|
کلام اوحدی سریست روحانی، که در عالم |
|
بخواهد ماند جاویدان سواد رق منشورش |
|
|
ز راز عاشقی دورند و رمز عاشقی غافل |
|
گروهی کندرین معنی نمیدارند معذورش |
|