اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/دلی که با سر زلف تو آشنا باشد
| دلی که با سر زلف تو آشنا باشد | گمان مبر که ز خاک درت جدا باشد | |||||
| اگر تو همچو جهان خرمی،ولیک جهان | تو خود معاینه دانی که بی‌وفا باشد | |||||
| به گوشه‌ی نظری کار خستگان فراق | بساز، از آنکه ترا نیز کارها باشد | |||||
| در آرزوی نسیمی ز زلف تو جانم | همیشه منتظر موکب صبا باشد | |||||
| ولیک زلف ترا، با همه پریشانی | نظر به حال پریشان ما کجا باشد؟ | |||||
| چه طالعست دل اوحدی مسکین را؟ | که دایما به غم عشق، مبتلا باشد | |||||