| | | | | | |
|
دل سرمست من آن نیست که باهوش آید |
|
مگر آن لحظه کش آواز تو در گوش آید |
|
|
رخت این آتش سوزنده که در سینه نهاد |
|
عجب از دیگ هوس نیست که در جوش آید |
|
|
بجز آن کایم و در پای غلامان افتم |
|
چه غلامی ز من بیتن و بیتوش آید؟ |
|
|
شربت قند رها کن، که از آن ساعد و دست |
|
اگرم زهر دهی بر دل من نوش آید |
|
|
مگرم داعیهی لطف تو بگشاید چشم |
|
ورنه از من چه سکون و ادب و هوش آید؟ |
|
|
حسن پنهان تو بر خاطر من سهل کند |
|
هر چه از جور رقیبان جفا کوش آید |
|
|
بر نیازست و دعا دست جهانی زن و مرد |
|
تا کرا گوهر آن گنج در آغوش آید؟ |
|
|
بیم آنست که: از فکرت و اندیشهی تو |
|
همه تحصیل که کردیم فراموش آید |
|
|
بید با قامت رعنای چنان شرط آنست |
|
که به سر پیش تو، ای سرو قباپوش، آید |
|
|
عجب از طالع خود دارم و دوران فلک |
|
کان چنان صید به دام من مدهوش آید |
|
|
اوحدی وقت سخن گر چه گهر بارد و در |
|
پیش لعل لب گویای تو خاموش آید |
|