اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/دوشم از کوی مغان دست به دست آوردند
| دوشم از کوی مغان دست به دست آوردند | از خرابات سوی صومعه مست آوردند | |||||
| هیچ می‌خواره ندارد طمع حور و بهشت | این بشارت به من باده پرست آوردند | |||||
| ساقیانش، ز می عشق چو گردیدم مست | به می دیگرم از نیست به هست آوردند | |||||
| زلف و خال و خط خوبان همه رنجست، آنها | از کجا این همه تشویش به دست آوردند؟ | |||||
| این شگرفان که نگنجند در آفاق از حسن | در چنین سینه‌ی تنگ از چه نشست آوردند؟ | |||||
| قلب سالوس و ریا را نشکستند درست | مگر این قوم که در زلف شکست آوردند | |||||
| اوحدی را چو ازین دایره دیدند برون | زود در حلقه‌ی آن زلف چو شست آوردند | |||||