| | | | | | |
|
دو هفتهی دگر از بوی باد مشک فروش |
|
شود چو باغ بهشت این زمین دیبا پوش |
|
|
درخت غنچه کند، غنچه پیرهن بدرد |
|
به وقت صبح چو مرغان برآورند خروش |
|
|
شود چو روی فلک پرستاره روی زمین |
|
ز سوسن و سمن و یاسمین و مرزنگوش |
|
|
چمن ز شکل ریاحین و رنگ سبزهی تر |
|
چنان شود که تو گویی در آمدست به جوش |
|
|
ز جویبار به گردون رسد غریو طیور |
|
ز کوهسار به صحرا رود فغان وحوش |
|
|
ز بهر جلوه عروس چمن در آویزد |
|
ز ژاله عقد جواهر به روی گردن و گوش |
|
|
روند در سر گل در چمن پری رویان |
|
بدان صفت که رود بر سر ستاره سروش |
|
|
علم زنند گل سرخ و زرد بر سبزی |
|
چو بر صحیفهی مینا ز زر تخته نقوش |
|
|
به بام شاخ برآید گل از سراچهی باغ |
|
چنانکه بر افق چرخ زهره و زاوش |
|
|
میان باغ ز هر گونه عاشقی سرمست |
|
چنانکه مردم هشیار سر کشند به دوش |
|
|
طمع مدار خموشی ز اوحدی پس ازین |
|
که در بهار نباشند بلبلان خاموش |
|
|
تو نیز عمر خود، ای هوشمند، خوش گذران |
|
که عمر خوش گذراند همیشه صاحب هوش |
|
|
بهار تازه در آمد، غم کهن بگذار |
|
ز باغ سبزه بر آمد، شراب سرخ بنوش |
|
|
درخت و چوب که دیدی چه تر شود به بهار؟ |
|
نه کم ز چوب و درختی، تو در بهار مخوش |
|
|
گرت هواست که عشرت کنی، به دانش کن |
|
ورت رضاست که سیکی خوری، به نیکی کوش |
|
|
مگر در پی آزرم و قول من بشنو |
|
مباش بر سر آزار و پند من بنیوش |
|