اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد

by اوحدی مراغه‌ای

	رخش، روابود، ار اسب دلبری تازد			که گوی سیم به چوگان مشک می‌بازد
	ز ذره بیشترندش کنون هواداران			سزا بود که دل از مهر ما بپردازد
	چه پردها بدرانید عشق او برما!			نگه کنیم دگر تا: چه پرده میسازد؟
	به دست کوته ما این گرو نشاید برد			ز زلف او که درازست وتیر دریازد
	میان ما سخنی چند اندرونی رفت			زبان چو شمع ببر، تا برون نیندازد
	بسی که از دهن او شکر شود در تنگ			ز شرم او نه عجب گر نبات بگدازد
	چه کم شود ز درخت بلند قامت دوست؟			به کار اوحدی ار سایه‌ای بر اندازد