| | | | | | |
|
رخ باز نهادم به سماوات الهی |
|
تا بر سر گردون بزنم نوبت شاهی |
|
|
رخت و خر خود را همه بگذاشتم اینجا |
|
چون یار مسیحم، بسم این چهرهی کاهی |
|
|
از من مطلب مهر خود، ای شاهد دنیا |
|
بر مهر تو چون دل نهد این عاشق آهی؟ |
|
|
اینجا نتوان کرد مقام، ار چه دلم را |
|
روزی دو سه مهمان تو کرد این تن ساهی |
|
|
جز در رسن عشق مزن دست ارادت |
|
تا یوسف مصری شوی، ای یوسف چاهی |
|
|
اینجا منشین پر، که جزا مینتوان یافت |
|
عمر ابد و مملکت نامتناهی |
|
|
برخیز و بن باغ بهشتی نظری کن |
|
تا پیش نهم هر چه دلت خواهد و خواهی |
|
|
گه نعره بر آریم ز صحراش چو مرغان |
|
گه غوطه بر آریم ز دریاش چو ماهی |
|
|
در نامهی ترکیب که داری نظری کن |
|
تا سر دو گیتی بشناسی بکماهی |
|
|
نی نی، که ازین هر دو جهان جز به رخ او |
|
گر باز شود چشم تو در عین گناهی |
|
|
یکرنگ شو، ای اوحدی و یکدل و یکتا |
|
در کش قلم و خط به سپیدی و سیاهی |
|