| | | | | | |
|
زان دوست که غمگینم، غم خوار کنش، یارب |
|
دشمن که نمیخواهد، همخوار کنش، یارب |
|
|
اندر دل سخت او کین پر شد و مهر اندک |
|
آن مهر که اندک شد، بسیار کنش، یارب |
|
|
سر گشته و غمخوارم، آن کین غم ازو دارم |
|
همچون من سرگشته، بییار کنش، یارب |
|
|
کردست رقیبان را خار گل روی خود |
|
نازک شکفید آن گل، بیخار کنش، یارب |
|
|
گر زلف چو ز نارش میرنجد ازین خرقه |
|
این خرقه که من دارم، زنار کنش، یارب |
|
|
این سینه که شد سوزان از مهر جگر دوزان |
|
چون مهر بر افروزان، یا نار کنش، یارب |
|
|
آن کو نکند باور بیماری و درد من |
|
یک چند به درد او، بیمار کنش، یارب |
|
|
چشمش همه را خواند وز روی مرا راند |
|
مستست و نمیداند، هشیار کنش، یارب |
|
|
هر دم به دل سختم، تاراج کند رختم |
|
در خواب شد این بختم، بیدار کنش، یارب |
|
|
بیکار شد آه من، اندر دل ماه من |
|
منگر به گناه من، پر کار کنش، یارب |
|
|
دل برد و ز درد دل میگریم و میگویم: |
|
کان کس که ببرد این دل، دلدار کنش، یارب |
|
|
آن کش نشد آگاهی از غارت رخت من |
|
یک هفته اسیر این طرار کنش، یارب |
|
|
گر زانکه بیازارد، سهلست، مرا آن بت |
|
از اوحدی آن آزار، بیزار کنش، یارب |
|