| | | | | | |
|
ز تو بیوفا چه جوییم نشان مهربانی؟ |
|
بتو سنگدل چه گوییم حکایت نهانی؟ |
|
|
که چو قاصدی فرستیم به دشمنی برآیی |
|
که چو قصهای نویسیم به دشمنان رسانی |
|
|
چو بهانه میگرفتی و وفا نمینمودی |
|
ز چه خانه مینمودی به غریب کاروانی؟ |
|
|
قدمم گرفت، تندی مکن، ای سوار، تندی |
|
غم مستمند میخور، چه سمند میدوانی |
|
|
ز ورق برون فگندم همه بار نامهی خود |
|
که چو نام من نبینی دگر آن ورق بخوانی |
|
|
عجب! ار نه قامت تست قیامت زمانه |
|
که در اول غروری و در آخر زمانی |
|
|
چه محالها شنیدم؟ چه به حالها رسیدم! |
|
که به سالها ندیدم ز لب تو کامرانی |
|
|
مکن، ای پسر، که وفا کن به روزگار و مدت |
|
من ازین صفت بگردم، تو بدان صفا نمانی |
|
|
دل اوحدی شکستن، ز میانه دور جستن |
|
نه طریق دوستانت و نه شرط مهربانی |
|