| | | | | | |
|
سر زلف خود بگیری همه پیچ و خم برآید |
|
دل ریش من بکاوی همه درد و غم برآید |
|
|
تو ازآن سخن که گویی و از آن میان که داری |
|
به میان خوب رویان سخن از عدم برآید |
|
|
چو جهانیان به زلف توسپردهاند خاطر |
|
سر زلف خود مشوران، که جهان بهم برآید |
|
|
ز غم تو در لحد من به مثابتی بگریم |
|
که ز خاک من بروید گل سرخ و نم برآید |
|
|
چو حدیث بوسه گویم نبود یکی به سالی |
|
چو سخن ز غصه رانم دو به یک شکم برآید |
|
|
به مخالفم خبر کن که: مقیم این درم، تا |
|
نکند شکار صیدی که ازین حرم برآید |
|
|
مکن، اوحدی، شکایت، که نمیرسی به کامی |
|
تو مرید درد او شو، که مراد کم برآید |
|