| | | | | | |
| |
شب قدرست و روز عید زلف و روی این ترکان |
|
نمی‌باشد دل ما را شکیب از روی این ترکان |
|
| |
به چشم روزه‌داران از کنار بام هر شامی |
|
هلال عید را ماند خم ابروی این ترکان |
|
| |
پلنگان را چو آهو گیرد از روباه بازیها |
|
دو چشم مست صید انداز بی‌آهوی این ترکان |
|
| |
چو میخ خیمه گر خصمان بکوبندم به خواری سر |
|
نخواهم خیمه برکندن من از پهلوی این ترکان |
|
| |
در آن روزی که سوی قبله گردانند رویم را |
|
رخم در قبله باشد، لیک چشمم سوی این ترکان |
|
| |
دهانم چون فرو بندد ز گفتن وقت جان دادن |
|
زبانم در خروش آید ز گفت و گوی این ترکان |
|
| |
گرم در جنت فردوس پیش حور بنشانند |
|
مکن باور که: بنشینم ز جست و جوی این ترکان |
|
| |
چو چوگان گشت در غم پشت و می‌دانم من خسته |
|
که سرنیزم بگردد بر زمین چون گوی این ترکان |
|
| |
درآویزند با من هر شبی سرمست و فرصت نه |
|
که چون مستان در آویزم شبی با موی این ترکان |
|
| |
به حکم چشم ترک او نهادم سر، چو دانستم |
|
که سر بیرون نشاید بردن از یرغوی این ترکان |
|
| |
منه، گو، محتسب بر من ز حکم شرع تکلیفی |
|
که من فرمان عشق آوردم از اردوی این ترکان |
|
| |
مبارکباد دل کردم درین سودا و می‌دانم |
|
که گردد اوحدی مقبل، چو شد هندوی این ترکان |
|
