| | | | | | |
|
شب و روز مونس من غم آن نگار بادا |
|
سر من بر آستان سر کوی یار بادا |
|
|
دلش ارچه با دل من به وفا یکی نگردد |
|
به رخش تعلق من، نه یکی، هزار بادا |
|
|
چو رضای او در آنست که دردمند باشم |
|
غم و درد او نصیب من دردخوار بادا |
|
|
ز ملامت رقیبان نکند گذار بر من |
|
که بت من از رقیبان به منش گذار بادا |
|
|
سخن کنار پر خون که مراست هم بگویم |
|
به میان لاغر او، که درین کنار بادا |
|
|
چو باختیار کردم دل و جان فدای آن رخ |
|
گر ازو کنم جدایی نه باختیار بادا |
|
|
به من، ای صبا، نسیمی ز بهار دولت او |
|
برسان، که سال و ماهت همه نو بهار بادا |
|
|
چه کند مرا رقیبش همه سال دور از آن رخ؟ |
|
که چو من بدرد دوری همه ساله زار بادا |
|
|
لب او چو باز پرسد دل عاشقان خود را |
|
دل ریش اوحدی نیز در آن شمار بادا |
|