| | | | | | |
|
شهر بگرفت آن کمان ابرو به بالای چو تیر |
|
خسروان را جای تشویشست ازان اقلیم گیر |
|
|
بردمش پیش امیری، تا بخواهم داد ازو |
|
چون بدید او را، ز من آشفته دلتر شد امیر |
|
|
هر دبیری را که فرمایم نبشتن نامهای |
|
پیش او جز شرح حال خویش ننویسد دبیر |
|
|
آن تن همچون خمیر سیم و آن موی دراز |
|
کرد باریکم چو مویی کش برآرند از خمیر |
|
|
میل عاشق چون کند دلبر؟ چو نپسندد ر قیب |
|
داد مسکین کی دهد سلطان؟ چو نگذارد وزیر |
|
|
در دل او عاقبت یک روز تاثیری کند |
|
ناله و آهی که هر شب میرسانم تا اثیر |
|
|
هر که همچون اوحدی خود را نخواهد مبتلا |
|
گو: نظر کمتر فکن بر روی یار بینظیر |
|